Το σύστημα της Βεστφαλίας. Η κατάρρευση του συστήματος της Βεστφαλίας και η εμφάνιση μιας νέας παγκόσμιας τάξης

Το σύστημα της Βεστφαλίας είναι η σειρά αναφοράςδιεθνής πολιτική, που ιδρύθηκε στην Ευρώπη τον XVII αιώνα. Έθεσε τα θεμέλια των σύγχρονων σχέσεων μεταξύ των χωρών και έδωσε ώθηση στο σχηματισμό νέων εθνικών κρατών.

Προϋποθέσεις του Τριάντα Χρόνου Πολέμου

Βεστφαλίας σύστημα διεθνών σχέσεωνδημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα του Τριακονταετούς Πολέμου 1618-1648, κατά τον οποίο καταστράφηκε το θεμέλιο της προηγούμενης παγκόσμιας τάξης. Σε αυτή τη σύγκρουση που συντάχθηκε σχεδόν όλα τα κράτη της Ευρώπης, αλλά με βάση την αντιπαράθεση μεταξύ της προτεσταντικής και τους καθολικούς μονάρχες της Γερμανίας Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που υποστηρίζεται από ένα άλλο μέρος των Γερμανών ηγεμόνων. Στο τέλος του XVI αιώνα, η σύγκλιση των Αυστρίας και της Ισπανίας υποκαταστήματα της Βουλής των Αψβούργων δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την αποκατάσταση της αυτοκρατορίας του Charles V. Αλλά ήταν ένα εμπόδιο για την ανεξαρτησία των γερμανικών προτεσταντική άρχοντες εγκριθεί Ausburgskim κόσμο. Το 1608, αυτοί οι μονάρχες δημιούργησαν την Προτεσταντική Ένωση, υποστηριζόμενη από την Αγγλία και τη Γαλλία. Σε αντίθεση με την ίδια το 1609, δημιουργήθηκε η καθολική ένωση - σύμμαχος της Ισπανίας και του Πάπα.

Η πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων του 1618-1648.

Μετά την ενίσχυση του Habsburgs την επιρροή τους στοΤσεχία, η οποία στην πραγματικότητα οδηγεί σε παραβίαση των δικαιωμάτων των Προτεσταντών, λαμβάνει χώρα εξέγερση στη χώρα. Με την υποστήριξη της Προτεσταντικής Ένωσης, ένας νέος βασιλιάς εξελέγη στη χώρα - Friedrich of Pfalz. Από αυτή τη στιγμή αρχίζει η πρώτη περίοδος του πολέμου - η Τσεχική. Χαρακτηρίζεται από την ήττα των προτεσταντικών στρατευμάτων, τη δήμευση των βασιλικών περιοχών, τη μεταφορά του Άνω Παλατινάτου στη δύναμη της Βαυαρίας και την αποκατάσταση του καθολικισμού στο κράτος.

Η δεύτερη περίοδος είναι δανική, η οποία χαρακτηρίζεται απόπαρεμβολές γειτονικών χωρών κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών. Η Δανία ήταν η πρώτη που εισήλθε στον πόλεμο προκειμένου να καταλάβει την ακτή της Βαλτικής. Κατά την περίοδο αυτή, τα στρατεύματα του αντι-Αψβούργου συνασπισμού υφίστανται σημαντικές απώλειες από την Καθολική Ένωση και η Δανία αναγκάζεται να αποσυρθεί από τον πόλεμο. Με την εισβολή της Βόρειας Γερμανίας, τα στρατεύματα του βασιλιά Γκούσταβ αρχίζουν μια σουηδική εκστρατεία. Η ριζική αλλαγή ξεκινάει στο τελευταίο στάδιο - η γαλλο-σουηδική.

Ο Βεστφαλιανός κόσμος

Μετά την είσοδο της Γαλλίας στον πόλεμο, το πλεονέκτημαΗ Προτεσταντική Ένωση κατέστη προφανής, γεγονός που οδήγησε στην ανάγκη αναζήτησης συμβιβασμού μεταξύ των μερών. Το 1648 ολοκληρώθηκε η Ειρηνευτική Ειρήνη, η οποία συνίστατο σε δύο συνθήκες που συντάχθηκαν σε συνέδρια στο Münster και το Osnabrück. Κατέστησε μια νέα ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο και επέτρεψε τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε ανεξάρτητα κράτη (περισσότερα από 300).

Επιπλέον, από την ολοκλήρωση του Westphalianη κύρια μορφή της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας είναι το «κράτος-έθνος» και η κυρίαρχη αρχή των διεθνών σχέσεων είναι η κυριαρχία των χωρών. Η θρησκευτική πτυχή στη συνθήκη θεωρήθηκε ως εξής: στη Γερμανία υπήρξε εξίσωση στα δικαιώματα των Καλβινιστών, των Λουθηραίων και των Καθολικών.

Βεστφαλίας σύστημα διεθνών σχέσεων

Οι βασικές του αρχές άρχισαν να μοιάζουν με αυτό:

1. Η μορφή της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας είναι ένα εθνικό κράτος.

2. Γεωπολιτική ανισότητα: μια σαφής ιεραρχική εξουσία - από την ισχυρή στην αδύναμη.

3. Η βασική αρχή των σχέσεων στον κόσμο είναι η κυριαρχία των εθνικών κρατών.

4. Σύστημα πολιτικής ισορροπίας.

5. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να εξομαλύνει τις οικονομικές συγκρούσεις μεταξύ των υποκειμένων του.

6. Η μη παρέμβαση των χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις του άλλου.

7. Σαφής οργάνωση σταθερών συνόρων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών.

8. Μη παγκόσμιου χαρακτήρα. Αρχικά, οι κανόνες που καθόριζαν το σύστημα της Βεστφαλίας λειτουργούσαν μόνο στην Ευρώπη. Με την πάροδο του χρόνου, ενώθηκαν με την Ανατολική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και τη Μεσόγειο.

Το νέο σύστημα των διεθνών σχέσεων έχει θέσειη αρχή της παγκοσμιοποίησης και η ένταξη του πολιτισμού σηματοδότησε το τέλος της απομόνωσης των μεμονωμένων κρατών. Επιπλέον, η ίδρυσή της οδήγησε στην ταχεία ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων στην Ευρώπη.

Ανάπτυξη του συστήματος της Βεστφαλίας. 1ο στάδιο

Η πολυπολικότητα σαφώς εντοπίζεταιWestphalian σύστημα, με αποτέλεσμα κανένα από τα κράτη να μην μπορέσει να επιτύχει απόλυτη ηγεμονία και ο βασικός αγώνας για πολιτικό πλεονέκτημα διεξήχθη μεταξύ Γαλλίας, Αγγλίας και Κάτω Χωρών.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του «ηλιακού βασιλιά» του Λουδοβίκου XIVΗ Γαλλία ενισχύει την εξωτερική της πολιτική. Χαρακτηρίστηκε από την πρόθεση να αποκτηθούν νέα εδάφη και η συνεχής παρέμβαση στις υποθέσεις των γειτονικών χωρών.

Το 1688 ο λεγόμενος Μεγάλοςμια συμμαχία, την κύρια θέση στην οποία κατείχαν οι Κάτω Χώρες και η Αγγλία. Αυτή η ένωση στρέφει τις δραστηριότητές της στη μείωση της επιρροής της Γαλλίας στον κόσμο. Λίγο αργότερα, άλλοι αντίπαλοι του Λουδοβίκου XIV μπήκαν στην Ολλανδία και την Αγγλία - τη Σαβοΐα, την Ισπανία και τη Σουηδία. Δημιούργησαν την ένωση Augsburg. Ως αποτέλεσμα των πολέμων, αποκαταστάθηκε μια από τις βασικές αρχές που διακήρυσσε το σύστημα της Βεστφαλίας ήταν η πολιτική ισορροπία στις διεθνείς σχέσεις.

Εξέλιξη του συστήματος της Βεστφαλίας. 2 ο στάδιο

Η επιρροή της Πρωσίας αυξάνεται. Αυτή η χώρα, που βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης, έχει ξεκινήσει έναν αγώνα για την εδραίωση των γερμανικών εδαφών. Εάν τα σχέδια της Πρωσίας είχαν μεταφραστεί στην πραγματικότητα, αυτό θα μπορούσε να υπονομεύσει τα θεμέλια στα οποία στηρίχθηκε το σύστημα των διεθνών σχέσεων της Βεστφαλίας. Με πρωτοβουλία της Πρωσίας, τα επτά χρόνια και ο πόλεμος για την αυστριακή κληρονομιά απελευθερώθηκαν. Και οι δύο συγκρούσεις υπονόμευσαν τις αρχές της ειρηνικής ρύθμισης που προέκυψαν μετά το τέλος του Τριάντα Χρόνου Πολέμου.
Εκτός από την ενίσχυση της Πρωσίας, ο ρόλος της Ρωσίας στον κόσμο αυξήθηκε. Αυτό εξηγείται από τον Ρωσο-Σουηδικό πόλεμο.

Γενικά, με το τέλος του Επταετούς Πολέμου ξεκινά μια νέα περίοδος, στην οποία εισήλθε το σύστημα της Βεστφαλίας.

Η τρίτη φάση του συστήματος της Βεστφαλίας

Μετά την έναρξη της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασηςτη διαδικασία διαμόρφωσης εθνικών χωρών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το κράτος ενεργεί ως εγγυητής των δικαιωμάτων των υποκειμένων του, επιβεβαιώνει τη θεωρία της «πολιτικής νομιμότητας». Η κύρια διατριβή της είναι ότι μια εθνική χώρα έχει το δικαίωμα να υπάρχει μόνο όταν τα σύνορά της αντιστοιχούν σε εθνοτικά εδάφη.

Μετά το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων στη ΒιέννηΤο Κογκρέσο το 1815 μίλησε για πρώτη φορά σχετικά με την ανάγκη κατάργησης της δουλείας, ενώ συζητήθηκαν και θέματα σχετικά με τη θρησκευτική ανοχή και τις ελευθερίες.

Ταυτόχρονα,η αρχή ότι οι υποθέσεις των υποκειμένων του κράτους είναι καθαρά εσωτερικά προβλήματα της χώρας. Αυτό απεδείχθη από τη διάσκεψη του Βερολίνου για την Αφρική και από τα συνέδρια στις Βρυξέλλες, τη Γενεύη και τη Χάγη.

Σύστημα διεθνών σχέσεων Βερσαλλίες-Ουάσινγκτον

Αυτό το σύστημα εγκαταστάθηκε μετά το τέλος τουΟ Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ανασυγκρότηση των δυνάμεων στη διεθνή σκηνή. Η βάση της νέας παγκόσμιας τάξης έφτασε συμφωνίες που έχουν συναφθεί ως αποτέλεσμα των συνόδων κορυφής στο Παρίσι και την Ουάσινγκτον. Τον Ιανουάριο του 1919, η διάσκεψη των Παρισίων ξεκίνησε τις εργασίες της. Η βάση των συνομιλιών μεταξύ των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας τέθηκαν «14 σημεία» Woodrow Wilson. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ένα μέρος του συστήματος των Βερσαλλιών δημιουργήθηκε κάτω από την επιρροή των πολιτικών και στρατιωτικών στρατηγικών σκοπούς του κράτους νικητές στον Πρώτο Κόσμο. Την ίδια στιγμή αγνοούν τα συμφέροντα των ηττημένων χωρών και εκείνων που μόλις εμφανίστηκε στον πολιτικό χάρτη του κόσμου (Φινλανδία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, κλπ). Αριθμός συνθήκες είχαν εγκριθεί από την αποσύνθεση των Αυστρο-ουγγρικής, της Ρωσίας, της Γερμανίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και καθορίζει το πλαίσιο μιας νέας παγκόσμιας τάξης.

Συνδιάσκεψη της Ουάσιγκτον

Πράξη των Βερσαλλιών και συνθήκες με τους συμμάχους της Γερμανίαςαφορούσε κυρίως τα ευρωπαϊκά κράτη. Το 1921-1922, το συνέδριο της Ουάσιγκτον εργάστηκε, το οποίο λύνει τα προβλήματα της μεταπολεμικής εγκατάστασης στην Άπω Ανατολή. Σημαντικό ρόλο στις εργασίες αυτού του συνεδρίου διαδραμάτισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ιαπωνία, ενώ ελήφθησαν επίσης υπόψη τα συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Στο πλαίσιο της διάσκεψης, υπεγράφησαν ορισμένες συμφωνίες, οι οποίες καθόρισαν τη βάση του υποσυστήματος της Άπω Ανατολής. Αυτές οι πράξεις αποτέλεσαν το δεύτερο μέρος της νέας παγκόσμιας τάξης που ονομάζεται το σύστημα των διεθνών σχέσεων της Ουάσινγκτον.

Ο κύριος στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν "να ανοίξουν τις πόρτες" της Ιαπωνίας και της ΙαπωνίαςΑπό την Κίνα. Κατά τη διάρκεια της διάσκεψης κατάφεραν να επιτύχουν την κατάργηση της ένωσης Βρετανίας και Ιαπωνίας. Με το τέλος του Συνεδρίου στην Ουάσινγκτον, η φάση της διαμόρφωσης της νέας παγκόσμιας τάξης έχει λήξει. Υπήρχαν κέντρα εξουσίας, τα οποία κατάφεραν να αναπτύξουν ένα σχετικά σταθερό σύστημα σχέσεων.

Βασικές αρχές και χαρακτηριστικά των διεθνών σχέσεων

1. Ενίσχυση της ηγεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών, της Βρετανίας και της Γαλλίας στη διεθνή σκηνή και των διακρίσεων εις βάρος της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Τουρκίας και της Βουλγαρίας. Η δυσαρέσκεια με το αποτέλεσμα του πολέμου των μεμονωμένων χωρών νίκης. Αυτό προκαθορίζει τη δυνατότητα του ρεβανισμού.

2. Απομάκρυνση των Ηνωμένων Πολιτειών από την ευρωπαϊκή πολιτική. Στην πραγματικότητα, η πορεία της αυτοαπομόνωσης ανακηρύχθηκε μετά την αποτυχία του προγράμματος W. Wilson "14 βαθμοί".

3. Η μετατροπή των Ηνωμένων Πολιτειών από τον οφειλέτη στις ευρωπαϊκές χώρες στον κύριο πιστωτή. Ιδιαίτερα έντονος βαθμός εξάρτησης από άλλες χώρες στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδεικνύεται από τα σχέδια του Dawes και του Jung.

4 Δημιουργία το 1919 της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία ήταν ένα αποτελεσματικό εργαλείο για την υποστήριξη του συστήματος των Βερσαλλιών-Ουάσινγκτον. Οι ιδρυτές του επιδιώκουν προσωπικά συμφέροντα στις διεθνείς σχέσεις (η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία προσπάθησαν να εξασφαλίσουν μια πλεονεκτική θέση στην παγκόσμια πολιτική για τον εαυτό τους). Σε γενικές γραμμές, η Κοινωνία των Εθνών δεν διέθετε μηχανισμό παρακολούθησης της εφαρμογής των αποφάσεών της.

5. Το σύστημα των διεθνών σχέσεων των Βερσαλλιών ήταν παγκόσμιο.

Η κρίση του συστήματος και η κατάρρευση του

Η κρίση του υποσυστήματος της Ουάσινγκτον έχει ήδη εμφανιστεί20s και προκλήθηκε από την επιθετική πολιτική της Ιαπωνίας στην κατεύθυνση της Κίνας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, καταλαμβάνεται η Μαντζουρία, όπου δημιουργήθηκε ένα κράτος μαριονέτας. Η Ένωση των Εθνών καταδίκασε την επιθετικότητα της Ιαπωνίας και αποσύρθηκε από αυτή την οργάνωση.

Η κρίση του συστήματος των Βερσαλλιών ήταν προκαθορισμένητην ενίσχυση της Ιταλίας και της Γερμανίας, στην οποία οι φασίστες και οι Ναζί ήρθαν στην εξουσία. Η ανάπτυξη του συστήματος των διεθνών σχέσεων στη δεκαετία του '30 έδειξε ότι το σύστημα ασφαλείας που δημιουργήθηκε γύρω από την Κοινωνία των Εθνών είναι εντελώς αναποτελεσματικό.

Οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις της κρίσης ήταν το AnschlussΤην Αυστρία τον Μάρτιο του 1938 και τη συμφωνία του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Από τότε, ξεκίνησε η αλυσιδωτή αντίδραση της κατάρρευσης του συστήματος. Το 1939 έδειξε ότι η πολιτική της καθίζησης είναι εντελώς αναποτελεσματική.

Το σύστημα των διεθνών σχέσεων των Βερσαλλιών-Ουάσινγκτον, που είχε πολλές αδυναμίες και ήταν εντελώς ασταθές, κατέρρευσε με την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Το σύστημα των σχέσεων μεταξύ των κρατών κατά το δεύτερο μισό του XX αιώνα

Τα θεμέλια της νέας παγκόσμιας τάξης μετά τον πόλεμο1939-1945 αναπτύχθηκαν στα συνέδρια της Γιάλτας και του Πότσνταμ. Στα συνέδρια παρευρέθηκαν ηγέτες των χωρών του συνασπισμού κατά του Χίτλερ: ο Στάλιν, ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ (αργότερα ο Τρούμαν).
Γενικά, το σύστημα Γιάλτα-Πότσνταμοι διεθνείς σχέσεις διέφεραν από τη διπολική διαφορά, καθώς η ηγετική θέση κατέλαβε τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΣΣΔ. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ορισμένων κέντρων εξουσίας που επηρέασαν περισσότερο τον χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος.

Συνέδριο της Γιάλτας

Συμμετέχοντες στη Διάσκεψη της Γιάλταςο στόχος ήταν να καταστραφεί ο γερμανικός μιλιταρισμός και να δημιουργηθούν εγγυήσεις ειρήνης, καθώς οι συζητήσεις διεξήχθησαν υπό συνθήκες πολέμου. Στο συνέδριο αυτό, δημιουργήθηκαν νέα σύνορα της ΕΣΣΔ (κατά μήκος της γραμμής Curzon) και της Πολωνίας. Οι ζώνες κατοχής στη Γερμανία διανεμήθηκαν επίσης μεταξύ των κρατών του συνασπισμού κατά του Χίτλερ. Αυτό οδήγησε στο γεγονός ότι η χώρα για 45 χρόνια αποτελείται από δύο μέρη - την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και τη ΛΔΓ. Επιπλέον, υπήρξε μια κατανομή των σφαιρών επιρροής στην περιοχή των Βαλκανίων. Η Ελλάδα ήρθε υπό τον έλεγχο της Αγγλίας, το κομμουνιστικό καθεστώς του Ι.Β. Τίτο ιδρύθηκε στη Γιουγκοσλαβία.

Συνδιάσκεψη του Πότσνταμ

Σε αυτή τη σύμβαση αποφασίστηκε νααποστρατιωτικοποίηση και αποκέντρωση της Γερμανίας. Η εγχώρια και ξένη πολιτική βρισκόταν υπό τον έλεγχο του συμβουλίου, το οποίο περιλάμβανε τον αρχηγό των τεσσάρων νικητών του πολέμου. Το σύστημα των διεθνών σχέσεων του Πότσνταμ βασιζόταν σε νέες αρχές συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Δημιουργήθηκε Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών. Το κύριο αποτέλεσμα του συνεδρίου ήταν η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας.

Αρχές και χαρακτηριστικά του νέου συστήματος

1. Διπολική προσέγγιση με τη μορφή μιας πολιτικο-ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ του «ελεύθερου κόσμου» υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών και των σοσιαλιστικών χωρών.

2. Αντιμετωπίζοντας τη φύση. Συστηματική αντίθεση των ηγετικών χωρών σε πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό και άλλο τομέα. Αυτή η αντιπαράθεση έφθασε στο αποκορύφωμά της κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

3. Το σύστημα διεθνών σχέσεων της Γιάλτας δεν διέθετε συγκεκριμένη νομική βάση.

4. Η νέα τάξη εξελίχθηκε κατά την περίοδο της διάδοσης των πυρηνικών όπλων. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ενός μηχανισμού ασφαλείας. Η έννοια της πυρηνικής αποτροπής προέκυψε, με βάση το φόβο ενός νέου πολέμου.

5 Η δημιουργία του ΟΗΕ, στις αποφάσεις του οποίου βασίστηκε ολόκληρο το σύστημα των διεθνών σχέσεων Γιάλτα-Πότσνταμ. Αλλά στη μεταπολεμική περίοδο, η δραστηριότητα της οργάνωσης ήταν να αποτρέψει μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο.

Συμπεράσματα

Στη Νέα εποχή υπήρχαν πολλά συστήματα.διεθνείς σχέσεις. Το σύστημα της Βεστφαλίας ήταν το πιο αποτελεσματικό και βιώσιμο. Τα επόμενα συστήματα ήταν αντιφατικά, γεγονός που προκαθόρισε την ταχεία αποσύνθεσή τους. Το σύγχρονο σύστημα των διεθνών σχέσεων βασίζεται στην αρχή της ισορροπίας εξουσίας, η οποία είναι συνέπεια των ατομικών συμφερόντων ασφαλείας όλων των κρατών.

</ p>>