Ρεαλισμός στη λογοτεχνία και στα χαρακτηριστικά της

Ο ρεαλισμός στη λογοτεχνία είναι μια κατεύθυνση, η κύριαένα χαρακτηριστικό του οποίου είναι μια αληθινή εικόνα της πραγματικότητας και των τυπικών χαρακτηριστικών της χωρίς καμία στρέβλωση και υπερβολή. Αυτή η λογοτεχνική τάση προήλθε από τον 19ο αιώνα, και οι υποστηρικτές της έντονα αντιτίθενται στις εκλεπτυσμένες μορφές ποίησης και χρήσης στα έργα διαφόρων μυστικιστικών εννοιών.

Συμπτώματα κατεύθυνση

Ο ρεαλισμός στη βιβλιογραφία του 19ου αιώνα μπορεί να διακριθείσαφή σημάδια. Το κύριο είναι μια καλλιτεχνική απεικόνιση της πραγματικότητας σε γνωστές εικόνες για τον μέσο άνθρωπο, με τον οποίο συναντά τακτικά στην πραγματική ζωή. Η πραγματικότητα στα έργα θεωρείται ως μέσο γνωσιακής συμπεριφοράς από ένα άτομο του γύρω κόσμου και του εαυτού του και η εικόνα κάθε λογοτεχνικού χαρακτήρα επεξεργάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του, έναν συγγενή, έναν συνάδελφό του ή έναν γνωστό του.

Στα μυθιστορήματα και τα μυθιστορήματα των ρεαλιστών, η τέχνη παραμένειδιαβεβαιώνοντας τη ζωή, ακόμα κι αν η πλοκή χαρακτηρίζεται από μια τραγική σύγκρουση. Ένα άλλο σημάδι αυτού του είδους είναι η επιθυμία των συγγραφέων να εξετάσουν την περιβάλλουσα πραγματικότητα στην ανάπτυξή της, με κάθε συγγραφέα να προσπαθεί να ανακαλύψει την εμφάνιση νέων ψυχολογικών, κοινωνικών και κοινωνικών σχέσεων.

Χαρακτηριστικά αυτής της λογοτεχνικής τάσης

Ο ρεαλισμός στη λογοτεχνία, ο οποίος αντικατέστησε τον ρομαντισμό, έχει σημάδια της τέχνης που αναζητούν την αλήθεια και την εύρεση της, επιδιώκοντας να μεταμορφώσει την πραγματικότητα

Λογοτεχνικοί χαρακτήρες στα έργαοι συγγραφείς-ρεαλιστές έκαναν ανακαλύψεις μετά από μεγάλους διαλογισμούς και όνειρα, αφού αναλύθηκαν υποκειμενικές κοσμοθεωρίες. Αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα, το οποίο μπορεί να προσδιοριστεί σύμφωνα με την αντίληψη του συγγραφέα για το χρόνο, καθορίζει τα διακριτικά χαρακτηριστικά της ρεαλιστικής λογοτεχνίας των αρχών του εικοστού αιώνα από τα παραδοσιακά ρωσικά κλασικά.

Ο ρεαλισμός στο XIX αιώνα

Αυτοί οι εκπρόσωποι του ρεαλισμού στη λογοτεχνίαΟ Balzac και ο Stendhal, ο Thackeray και ο Dickens, ο Sand Sand και ο Victor Hugo, αποκαλύπτουν με σαφήνεια τα θέματα του καλού και του κακού, αποφεύγοντας αφηρημένες έννοιες και δείχνοντας την πραγματική ζωή των συγχρόνων τους. Αυτοί οι συγγραφείς καθιστούν σαφές στους αναγνώστες ότι το κακό βρίσκεται στον τρόπο ζωής της αστικής κοινωνίας, στην καπιταλιστική πραγματικότητα, στην εξάρτηση των ανθρώπων από διάφορες υλικές αξίες. Για παράδειγμα, στο μυθιστόρημα του Ντίκενς Dombey και του Υιού, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας ήταν χωρίς καρδιά και σκληρός όχι από τη φύση. Ακριβώς τέτοια χαρακτηριστικά γνωρίσματα εμφανίστηκαν εξαιτίας του μεγάλου ποσού χρημάτων και φιλοδοξιών του ιδιοκτήτη, για το οποίο το κύριο επίτευγμα ζωής είναι κέρδος.

Ο ρεαλισμός στη λογοτεχνία στερείται χιούμορ και σαρκασμού καιοι εικόνες χαρακτήρων δεν είναι πλέον το ιδεώδες του ίδιου του συγγραφέα και δεν ενσωματώνουν τα αγαπημένα του όνειρα. Από τα έργα του XIX αιώνα, ο ήρωας ουσιαστικά εξαφανίζεται, στην εικόνα του οποίου θεωρούνται οι απόψεις του συγγραφέα. Αυτή η κατάσταση είναι ιδιαίτερα εμφανής στα έργα του Γκόγκολ και του Τσέχωφ.

Ωστόσο, ο πιο σαφής λογοτεχνικόςη κατεύθυνση εκδηλώνεται στα έργα του Τολστόι και του Ντοστογιέφσκι, που περιγράφουν τον κόσμο όπως το βλέπουν. Αυτό εκφράστηκε με την εικόνα των χαρακτήρων με τις αρετές και τις αδυναμίες τους, περιγράφοντας τα ψυχικά βάσανα λογοτεχνικών ήρωων, υπενθυμίζοντας στους αναγνώστες την σκληρή πραγματικότητα ότι είναι αδύνατο να αλλάξει σε ένα άτομο.

Κατά κανόνα, ο ρεαλισμός στη βιβλιογραφία αγγίζει καιη μοίρα των εκπροσώπων της ρωσικής ευγένειας, όπως μπορεί να κριθεί από τα έργα του Ι.Γ. Γκονχάροφ. Έτσι, οι χαρακτήρες στα έργα του παραμένουν αντιφατικοί. Ο Oblomov είναι ειλικρινής και ευγενής, αλλά λόγω της παθητικότητας του δεν είναι σε θέση να αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο. Παρόμοιες ιδιότητες έχουν έναν άλλο χαρακτήρα στη ρωσική λογοτεχνία - τον αδύναμο, αλλά προικισμένο, Boris Raisky. Ο Goncharov κατόρθωσε να δημιουργήσει την εικόνα ενός "αντι-ηρώου", χαρακτηριστικού για τον 19ο αιώνα, ο οποίος παρατηρήθηκε από τους κριτικούς. Ως αποτέλεσμα, εμφανίστηκε η έννοια "Oblomovism", αναφερόμενη σε όλους τους παθητικούς χαρακτήρες, τα κύρια χαρακτηριστικά των οποίων ήταν η τεμπελιά και η έλλειψη βούλησης.

</ p>>